Anne Marie Spijker – Een wereld van verlangen

20 augustus – 10 oktober 2016 in Café Bern

 

In de schilderijen van Anne Marie Spijker (Zwijndrecht, 1963) zijn nauwelijks alledaagse scènes te traceren; een ezel in de laadbak van een pick-uptruck, bergen die in glazen potjes groeien, mannen met geweren. Het lijken droomscènes of gebeurtenissen die zich ver weg of lang geleden afspeelden. De uitzichten vanuit Spijkers geschilderde ramen worden schilderijen, de lege fotolijsten zijn vol van het landschap dat er achter schuilgaat, voor een open deur of gapende afgrond drentelen honden heen en weer, de volle maan tegen de diepdonkerblauwe lucht: het zijn werelden van een romantisch verlangen naar een andere plek.

Terug naar overzicht

Roeren

Anne Marie Spijker
2014
olieverf op doek – 60 x 60 cm

Te zien in Café Bern
van 20 augustus tot 10 oktober 2016

Hond op doek

Anne Marie Spijker
2013
olieverf op doek – 60 cm x 90 cm

Te zien in Café Bern
van 20 augustus tot 10 oktober 2016

De fotograaf

Anne Marie Spijker
2013
olieverf op doek – 40 cm x 60 cm

Te zien in Café Bern
van 20 augustus tot 10 oktober 2016

Hemelse pantoffels

Anne Marie Spijker
2015
olieverf op doek – 50 x 60 cm

Te zien in Café Bern
van 20 augustus tot 10 oktober 2016

Doordrukstrip

Anne Marie Spijker
2014
olieverf op doek – 65 x 55 cm

Te zien in Café Bern
van 20 augustus tot 10 oktober 2016

Onder de auto

Anne Marie Spijker
2014
olieverf op doek – 60 x 90 cm

Te zien in Café Bern
van 20 augustus tot 10 oktober 2016

Een wereld van verlangen

de dromerige werkelijkheid van Anne Marie Spijker

De onderwerpen die Spijker kiest voor de werelden die ze in verf construeert, zijn altijd op iets bestaands gebaseerd: soms gebruikt ze elementen uit gevonden of zelfgemaakte foto’s of dienen de voorwerpen om haar heen als model. Deze spullen krijgen in haar schilderijen een ziel, ze lijken een eigen leven te leiden. Spijker laat een foto zien van drie bezems die tegen elkaar aangeleund staan tegen een muur; ‘Kijk, dit vind ik interessant. Het lijkt net of deze bezems iets met elkaar hebben.’

Spijker doet met haar werk een beroep op het voorstellingsvermogen van de kijker en nodigt je uit om op zoek te gaan naar je eigen wereld van verlangen. Die van haarzelf geeft ze niet zomaar weg. Haar uitgangspunten zijn zorgvuldig onder vele verflagen en soms misleidende, soms hilarische titels verstopt. Met ‘Ik schilderde dit toen ik dronken was’ lijkt het wat romantische tafereel van een bed met fotolijstjes op het tafeltje ernaast plotseling over de ontstaansgeschiedenis van het schilderij zelf te gaan. Zo gek is dat niet, want het canvas is nog altijd het belangrijkste toevluchtsoord voor Spijker. Als echte schildersschilder houdt ze van kleur en verf en de verrassingen die het, zeer dun aangebracht, kan opleveren en is het plezier in het schilderen een van de belangrijkste drijfveren.

Sinds haar academietijd komt Spijker vaak in een dorp op het Griekse eiland Kreta, vol stoere geweerdragende schaapherders. Halsoverkop verliefd als ze werd op het bergdorp, bleek het een bron van inspiratie voor haar werk. Ook nu is de liefde nog lang niet over, ze komt er nog regelmatig. Het lijkt echter wel een minder romantische en meer realistische liefde te zijn; de laatste jaren lijken haar schilderijen op zichzelf minder surreëel en minder hunkerend te worden, de kleuren minder exorbitant. ‘In Griekenland zijn de dingen eigenlijk al vreemd genoeg, ik hoef geen bergen meer in potjes te stoppen.’

Door te spelen met schaal, zowel binnen het schilderij als de schilderijen onderling, schept Spijker echter alsnog een moeilijk te definiëren wereld waarin de toeschouwer afwisselend inzoomt op alledaagse kleinigheden zoals een op kop gelegd schriftje of een hoopje puntenslijpsel, om vervolgens het kader drastisch te vergroten voor een wijds, onherbergzaam landschap. Uit de geheimzinnigheid en verborgenheid die Spijker deze steeds terugkerende motieven meegeeft, klinken, als je goed luistert, nog altijd liedjes van een nooit vervuld verlangen.

Voor meer informatie:
http://www.annemariespijker.nl

Tekst: Jantine Kremer